Aras Kareem1961 Kurdish artist~ Sulaymaniyah south of Kurdistan,He lives and works now in Amsterdam, Holland
Kunstenaar Aras Kareem vindt zijn inspiratie in zijn directe omgeving.
`de werkelijkheid is mijn vertrekpunt, niet de fantasie. Ik zie kunst in alles. In alles wat ik op straat tegenkom, in de natuur, maar bijvoorbeeld ook in kindertekeningen. Het liefst zit ik samen met mijn dochtertje te tekenen. Ik kan daar eindeloos naar kijken. Het directe van kindertekening vind ik mooi. Zelf werk ik ook heel snel, zonder voorstudies of vooropgezet plan. Ik wil het gevoel van het moment vastleggen. Dat kan ook een gevoel zijn dat ontstaat uit een herinnering, uit een gedachte aan vroeger.`Aras Kareem woont sinds 1993 in Nederland. Hij is geboren in Sulaimanya, Irak. De politieke situatie dwong hem Irak te verlaten. `Er is altijd een gevoel van heimwee. Dat draag ik altijd met me mee. Ook al zou ik teruggaan naar Irak, dan zou dat gevoel blijven, omdat ik weet dat ik en heel stuk heb gemist. `Zijn verblijf in Nederland ziet hij als een toeval, het is gen bewuste keuze geweest.
Periodes van veel werken en een hoge productie worden afgewisseld met periodes van rust. `Ik moet dan weer opladen, wel luisteren en lezen.`Kareem werkt meestal s nachts. Overdag heeft hij de zorg voor zijn twee kinderen, s nachts kan hij ongestoord werken. Zijn atelier is een kleine kamer in een nieuwbouwwoning in de Amsterdamse Spaarndammerbuurt. Een groter atelier is welkom, vooral omdat hij ook op grotere formaten zou willen werken.
Zowel zijn manier van werken- het gebruik van kindertekeningen als inspiratie en het directe werken zonder voorstudies als zijn werk zelf doet denken aan de kleurige en expressieve schelmerijen van de kunstenaars uit de Cobra- groep¨. Toch had Kareem voor zijn komst naar Nederland nooit van deze schilders gehoord.
Inmiddels is hij een bewonderaar geworden van Corneille en Appel.
FAVORITE QUOTES
Born In Kurdistan, Iraq
Living in Amsterdam, Holland
Life itself is my major source of inspiration. Spontaneously I want to represent my feelings.
I am not an aesthetic. Beauty in its essentials does not interest me. I am searching for an answer for the antipodes of that experience.
Colour makes one really observant, not like the lens of the camera, but with your feelings, your psyche.
I never use a model. That would limit me too much. I work out of my head, using the memories of everything I have seen and experienced. If I start with a piece I never know what it will be. I touch the paper and everything comes.
The fight and the faces are in me. If they come out of my mind and the painting is finished I feel stronger.
I think more than I act, but I am not a philosopher. I consider the question itself being the thing that it is all about